:(

Co za dzień.Zawsze jak czuję się wyjątkowo źle odczuwam potrzebe napisania czegoś na blogu.Wiele osób uważa ,że blogi to dziecinada i chore zapiski zbuntowanych nastolatków...Wielokrotnie spotkałam się ze złymi opiniami na temat blogowania.Ale nigdy,przenigdy nie przeszkodziło mi to w tym,aby dalej tutaj pisać.Wszyscy Ci,którzy traktują bloga jako pewnego rodzaju terapię zrozumieją o czym piszę.Tylko ludzie,którym blogi w czymś pomagają sa w stanie pojąć sens istnienia tego "wirtualnego pamiętnika"...

Ja znam wartość tego świata.Świata,który na nieszczescie czesto  tworzony jest "pod publikę"(pisze tu o bazsensownych blogach,z jakimi się spotkałam...gdzies tam..kiedyś..."zwariowany aniolek"itp:P)Ale warto zauważyc rowniez te blogi,na ktorych odnaleźć można cos zupelnie bezinteresownego,prostego,ale jakze szczerego(lifesucks,niewidzialn-a i pozostałe moje blogowe pocieszycielki:))Tak milo mi sie robi w serduszku jak czytam Wasze komentarze.To niby tak banalne.Ale tak podbudowujące.Naprawdę nie jestem w stanie wyrazić tego,jak mi czasem pomagacie...:*thx!!!

No a teraz cos o tym jak sie czuje.

Benadziejnie jest...co tu duzo mowic....a raczej pisac...

Zatkany,na maxa zaczerwieniony  nos...

Chrypa...i coś upierdliwego w gardle:P

Staram się nie odzywac,bo wymaga to ode mnie wielkiego poświęcenia...

Poza tym-szkoła...tak wiem...jeszcze pare dni...

Ale cięzko jest...Sprawdzian za sprawdzianem...a sił coraz mniej...

W domu wyjatkowo napięta sytuacja...lepiej nie rozwijać tego wątku...

Poza tym wszyscy...no moze niezupelnie...ale w wiekszosci...dzialaja mi na nerwy...a raczej szczątki moich nerwów...

Pogoda w kratkę.

Brak czasu.

Niepotrzebne konflikty.

Najczęściej z samą sobą...

Wspomnienia...

Dystans

Chyba już tylko pozostała nadzieja...

I myśl..."że przecież może być jeszzce gorzej..."