H.Poświatowska

drzazga mojej wyobraźni...

czasem zapala sie od słowa

a czasem od zapachu soli

i czuję jak pode mną

przestępuje z nogi na noge okręt

i ocean jest niezmierzony

bez zadnego brzegu

zamknięta w łupinie drewna

jestem cudownie wolna

nie kocham nikogo

i niczego...

Ps.Tak wiem.Mało optymistyczny ten wiersz.Ale znalazłam go gdzies przypadkiem i nie mogłam sie powstrzymać.Piękny jest.Cudowny...Mogłabym go czytać bez przerwy...